Γεράκια μάτια αρπακτικά γένια μαλλιά του δάσους.Σαρίκι από δάκρυα γύρω Στο μέτωπό του. Χέρια και πόδια άγαλμα κορμός του Ψηλορείτη.Τα φυλακτά στους κόρφους του του χάρισε η Κρήτη. Ραβδί στραβό από ελιά, του ανέμου φιλημένο. Της θάλασσας μια αμμουδιά. Ανατολή και δύση μ’αρματωσιά Διόνυσο, δεν έχει συναντήσει. Αρχάγγελος ο Μιχαήλ, τον έχει ευλογήσει, τα αχνάρια της πατούσας του του τάχει δα χαρίσει. Σαλτάρει, τρέχει, ομιλεί. Αετός. Σοφός. Τυρταίος. Στο νου, στο σώμα στη ψυχή αθάνατα ωραίος. Στα μάτια του πελάγωσαν, όλα τα παλικαριά.Γοργόνες Νύμφες Ξωτικά εγίνασι φεγγάρια. Αίμα βροντής της άνοιξης. Δρόμος καυτός του ήλιου. Αστεροσμίλευτος θεός σοφίας γέρου μύλουΤο στόμα του ωκεανός. Βράχος νησιών οι λέξεις. Αρματωσιά ο ουρανός. Ηρωϊκές οι σκέψεις.Γαλάζια βράκα κρητικιά με ηλιόπανο αιγαίου.Ζωνάρι φως. Μαυριδέρο πουκάμισο της νύχτας. Έχει τη μέρα αγκαλιά, σημάδι θείαςπροίκας Λεβέντης αετογραμμών. Αλέξανδρος προφήτης μάνες γοργόνες τον κρατούν Στην αγκαλιά της Κρήτης. Ειρηνοφόρε αρχάγγελε. Ηρωϊκέ Αιγαία. Ήφαιστεθεέ Διόνυσε του Απόλλωνα ρομφαία. Το λίοκορμο ραβδί κρατείς, κοντάκι και σημαία. Ποίηση Μαρίας Γρατσία-Θεωνά Στον Καπετάνιο Μιχαήλ Ιωάννου Αργυράκη |
Ανέτειλε ο ήλιος! όλη τη φύση στόλισαν. Χρυσαφένια αχτίδα γλίστρησε, Εσένα να στολίσει δική σου για να γίνει
Τη λάμψη,σου εχάρισε Τη ζεστασιά, για τη καρδιά. Το χάδι, για τα χείλη σου. Το χρυσαφί το χρώμα. στο μέλι της φωνής σου Βλέμματα, καρδιές σκλαβώνεις.Θαυμασμό εμπνέεις! αγάπη, σεβασμό. Μάτια δακρύζουν, απ’τα λόγια σου. Πούνε κομμάτια, απ’τον πόνο σου. Μηνύματα τιμής, της λεβεντιάς αισθήματα, το στήθος σου βαραίνουν. Όλα αυτά μαζί την Κρήτη ομορφαίνουν. Είσαι της Κρήτης, γέννημα θρέμμα Και το κρατάς, βαθιά μες στη καρδιά. Έχεις χαράξει πινελιές, και με την όψη σου στολίζεις.Την πιο ωραία ζωγραφιά, την ομορφιά της Κρήτη Στον Καπετάν Μιχάλη
Με άπειρη εκτίμηση Βικτωρία Σιδέρη |
|---|