Γεννημένος σε ένα χωριό έξω από το Ηράκλειο, την Ελιά, έζησε τη φρίκη του πολέμου, όπως κι όλοι οι συνομήλικοι του. Γιος του Γιάννη Αργυράκη, ενός παλικαριού που έγραψε χρυσές σελίδες στην Εθνική Αντίσταση κατά τη Μάχη της Κρήτης, αλλά και από μάνα αγωνίστρια, ο καπετάν Μιχάλης ακολούθησε τα βήματα τους. Έχασε τους γονείς του στα χρόνια της Κατοχής και έζησε από τότε συγκινητικά προσηλωμένος στην ιδέα της πατρίδας. Με ζήλο διακόνησε και διακονεί την εθνική παράδοση και αγωνίζεται με ποικίλους τρόπους ώστε ή νέα γενεά των Ελλήνων να μην απεμπολήσει τα παραδοσιακά στοιχεία του πολιτισμού μας και ιδιαίτερα της γενέτειρας του Κρήτης.
Το πάθος του για την Ελλάδα και την ιστορία της τον έκανε να αφιερώσει τη ζωή του στη συλλογή και έκθεση ιστορικών κειμηλίων αλλά κυρίως στο να ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο και να εμψυχώνει τους ξενιτεμένους Έλληνες προσφέροντας τους μια εικόνα του Χριστού ή μία κουβέντα παρηγοριά. Σήμερα ο Μιχάλης Αργυράκης είναι ιδρυτής του Ιδιωτικού Πολεμικού Μουσείου
Ακόμη τα τελευταία χρόνια είχε δεχθεί τιμητικές διακρίσεις από την Ακαδημία Αθηνών, το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, αρχηγούς ΓΕΣ, ΓΕΝ, ΓΕΑ και από πολλές Στρατιωτικές Μονάδες.Τιμηθηκε από το Σέρβο πρόεδρο Μιλόσεβιτς, το Οικουμενικό Πατριαρχείο (Χρυσό Σταυρό), το Πολεμικό Μουσείο της Αυστραλίας (που του απένειμε το μετάλλιο «Σαμψών»), το Μοναστήρι Αρκάδι (Χρυσό Μετάλλιο), τους βετεράνους της Μάχης της Κρήτης, τους δημάρχους Θεσσαλονίκης, Κιλκίς και Μεσολογγίου, το στρατηγό ε.α. Δεμέστιχα κ.α. Είναι τέλος επίτιμο μέλος των Ειδικών Δυνάμεων & Καταδρομών, Έφεδρων Αξιωματικών Καλύμνου και επίτιμος δημότης Τήλου.
Δεν έπαψε ως το τέλος της ζωής του συγκινητικά προσηλωμένος να "φυλάει Θερμοπύλες"...
Ο Καπετάν Μιχάλης "άφησε την τελευταία του πνοή" την ημέρα του Πάσχα-24 Απριλίου 2011-μέσα στο Μουσείο που δημιούργησε.
Το έργο του συνεχίζουν τα παιδιά του Ιωάννης και Καλλιόπη Αργυράκη.
"Η λεβεντιά με το κορμί στη μαύρη γη δεν μπαίνει
κι όποιος την έχει στη ζωή αθάνατος 'πομένει"